Een dagje New Hampshire: The Libby's!

Hi mensen!

Ik heb vandaag een roadtrip gemaakt en de eindbestemming was: 59 Guptil Road, Milton Mills in New Hampshire! De familie Libby! Wat een fantastisch leuk dagje!

Laat ik beginnen bij het begin. Ik vertrok vanochtend rond 10 uur. Eerst ff langs het tankstation, daar ff de tank van de Mazda volledig volgegooid, een doosje Ferrero Rocher gekocht en vervolgens: gaan met die banaan!

De TomTom gaf aan dat de reis een ruime 2 uur zou duren. Aangezien het lekker zonnig was, ging uiteraard meteen de zonnebril op! En hoppakee, de Interstate 495 op, heading Northbound! Ik moet zeggen, zo'n Interstate rijdt toch wel errug lekker ontspannen. Tenminste een 3-baans weg en max. snelheid van 65 miles per hour...toppie! Lekker muziekje derop...arm op de armsteun...en volop genieten van de prachtige omgeving!

Na ongeveer een uurtje rijden constateerde ik dat ineens wel erg veel auto's "Leef vrij of sterf" op de kentekens hadden staan....wat maar 1 ding kon betekenen: ik was de staat Massachusetts uit en aangekomen in de staat New Hampshire! Ik had verwacht dat er wel een bordje met 'Welcome to New Hampshire, the granite state' of iets zou zijn, maar niet dus!

Het was trouwens niet alleen de kentekens die opvielen. De omgeving werd ook ineens behoorlijk anders! Massachusetts is in mijn optiek stukken meer georganiseerd, je kunt duidelijk zien dat er meer overheids-inmenging is. Waar bijv. in Massachusetts op elke 100 meter (ofzo) een bordje met de maximum-snelheid is te vinden....zie je dit in New Hampshire nauwelijks! Kennelijk is men daar meer van 'rijd maar zo hard als je zelf verantwoord vindt of zin in hebt'.

Massachusetts is ook veel meer volgebouwd, je ziet er veel meer grote bedrijven langs de kant van de weg en natuurlijk niet te missen, de eindeloos vele fast-food-ketens of anderzijds ongezonde-hap-ketens. Om een kleine greep uit zulke ketens te doen: McDonalds, Burger King, KFC, Papa Gino's, Wendy's, Denny's, Dunkin' Donuts (met slogan: 'America runs on Dunkin'), D'Angelo...en zo kan ik nog wel ff doorgaan.

Wat overigens nog iets kenmerkends is aan de staat New Hampshire bijv., toen ik New Hampshire (NH) binnen reed, zag ik bordjes aan de kant van de weg waarop stond: 'NH LAW: under 18: buckle up', wat dus andersom geredeneerd betekent: ben je 18 jaar of ouder hoef je geen gordel te dragen tijdens het rijden! Anders gezegd: 'live free and choose yourself whether or not you want to wear a seat belt while driving', haha;-)

Wat je bijv. ook veel meer ziet in New Hampshire zijn bedrijven die lomp zware machines verkopen....van gigantische 'lawn mower companies' tot 'construction companies' tot gigantische 'demolition companies'

Verder zie je er ook wat meer 'ruiger' volk in mijn optiek. Je ziet er bijv. erg veel lomp grote pick up trucks (uiteraard alleen Chevy's, Fords & Dodges, want het moet natuurlijk wel true-blue American zijn) en veel mensen met petjes en ongeschoren gezichten --> baard en snor-groei daar waar het maar kan groeien, haha), trainings broekjes en kapotte t-shirts....

Verder zie je er ook erg veel super lange 'lumber trucks'.
Het landschap is er eindeloos uitgestrekt en vaak gewoon erg kaal (op behoorlijk wat wildgroei na) of juist erg bebosd gebied. Puur natuur....waar mensen nog leven in en met de natuur...op de old-fashioned way;-)

Verder zie je ook veel 'diners' langs de kant van de weg waar je kan ontbijten of lunchen.

Hoe dan ook, na ongeveer 2,5 uur rijden (in de plaats Rochester wou de TomTom me een weg insturen die niet (meer?) bestond...waardoor ik ff wat verkeerd ben gereden) kwam ik dan eindelijk aan in het ozo mooie en van ruim 10 jaar geleden nog steeds herkenbare Milton Mills! Uiteraard eerst ff een fotootje van het bordje 'Milton Mills' gemaakt en vervolgens de Willey Road ingereden, die mij naar de Guptil Road bracht...

En ja hoor, na 2 minuutjes Willey Road zag ik dan toch echt het bordje Guptil Road verschijnen! Ruim 10 jaar geleden (toen ik 15 was) heb ik dat bordje voor het laatst gezien...leuk om het weer terug te zien! De omgeving was nog niets veranderd.
Vervolgens met de camera in de aanslag ben ik 59 Guptil Road ingereden (voor degenen die dit niets zegt: 59 Guptil Road is een lange, slingerende weg, waar je misschien wel een minuut of 2 kan rijden, voordat je pas bij de 200-jaar oude boerderij van de familie Libby aankomt...en de complete weg (met het omringende bosgebied is puur en alleen eigendom van dhr. & mevrouw Libby! Ik meen mij te herinneren dat ze het in het jaar 2000 hadden over ongeveer '200 acres of land....' wat hun eigendom was.....

Terwijl ik de Guptil Road op reed, constateerde ik dat dezelfde oude, verroeste caravan van 10 jaar geleden nog steeds op exact dezelfde plek stond (waar opa libby vroeger in heeft gewoond). Ook lag dezelfde boot (waar ik ruim 10 jaar geleden nog in gevist heb op zijn gigantische meer) nog op dezelfde plek...

Eenmaal aangekomen bij het huis en de auto geparkeerd te hebben, werd ik zeer, zeer hartelijk en zeer gemoedelijk verwelkomd in huize Libby! En tevens werd ik verwelkomd door 'Coco', de nieuwe beagle van de familie Libby (aangezien de grote greyhound 'Patches' een aantal jaren geleden overleden is). Aangezien ik in het middaguur was aangekomen en nog niets had gegeten, kreeg ik gelijk een kop (soort van?) soep voorgezet (ingrediënten: stukken aardappelen, uien, groenten en dat gecombineerd in een soepvorm) met wat biscuitjes en koekjes...!
Wat ook gelijk opviel, was dat de 200/300 jaar oude 'stove' nog steeds midden in de woonkamer stond en nog steeds in gebruik was....ik constateerde dat Pat er een stuk papier, karton en wat ander afval in gooide, waar vervolgens mijn middag-maaltijd op verwarmd werd! Je rook binnen het huis de verbrandings-lucht van de stove...
Enigzins vreemde taferelen (althans, voor Nederlandse begrippen), maar desalniettemin zijn het zeeeeeer lieve, en zeer gastvrije mensen! Ik werd dan ook meteen een slaapplek aangeboden, want ze hadden maar al te graag dat ik een nachtje zou blijven, zodat we goed konden bijkletsen.

Na ongeveer een uur/anderhalf zeer gezellig bijgekletst te hebben (en een kop soep, biscuitjes en 2 zeer (!!!) sterke bakken koffie naar binnen te hebben gewerkt, besloten we om de 'junk yard' van Roger op te zoeken!

Eenmaal aangekomen op zijn erf werden we allereerst verwelkomd door een aantal "total loss-auto's" aan de linkerkant, vele auto-onderdelen, oude campers, caravans, boten en erg veel stukken hout aan de rechterkant....én een huis er precies midden in! En dat alles omringd door een groot perceel aan bush-bush...!

Eenmaal uit de auto gestapt, hoorden we dat Roger buiten bezig was met de motorzaag gigantische bomen in stukken te zagen.
Ik werd meteen zeer vriendelijk en gastvrij verwelkomd door Roger en zijn zoon Dawson en zijn vrouw (wiens naam ik even kwijt ben), net als door zijn broer Steven! Oftewel: de hele reutemeteut was bij mekaar, allemaal hout aan het zagen! Er werd me gelijk belangstellend allerlei vragen gesteld...dus er was meteen een heel gezellig contact!
We gingen na enkele minuten keuvelen naar binnen, waar we gezamelijk koffie hebben gedronken aan de grote ronde keukentafel. Vooral Roger en Steven waren zeer geïntereseerd, echt super aardige, leuke lui!!

Roger vertelde dattie met zijn voet in een dikke spijker was gestapt, waardoor die onlangs nog in het ziekenhuis had gelegen...en waar die nog steeds veel last van had...en bovendien moest ie (om wat voor reden dan ook?) elke 2 uur aan een soort infuus.....(wat overigens pontificaal in de woonkamer stond). Hij had dan ook een groot wit verband om zijn arm (zie foto).

Aangezien de Libby's zelf al in (of omstreeks) de 90 jaar zijn....en zelf niet meer mogen (of kunnen?) rijden (ze zien niet zo goed meer)....en dus door hun zoon Roger weggebracht zouden worden naar Florida (let wel: per auto, wat zo'n 1.500 mijl is!!!)...kon dit nu niet doorgaan, waardoor ze nu de winterse kou van New Hampshire een paar weekjes moeten doorstaan. Vandaar dat ik hun toch nog kon opzoeken! Uiteraard werd me ook meteen aangeboden om (samen met mijn zus Judith) in december langs te komen in Florida (waar ze hun 2e huisje hebben, over het algemeen alleen gebruikt om te overwinteren), voor zover we 'ff' tijd hadden.....we zullen zien! Of niet Judith?;-)

Na enige tijd gezellig gekletst te hebben, vertelde Pat & Maurice dat ze last hadden van (gigantische) bevers die hun bomen hadden aangevroten en ik moest toch wel persé met hun meegaan, om die bevers te gaan bekijken! Dus na een paar fotootjes voor het huis bij Roger te hebben gemaakt, gingen we weer terug naar de Libby-ranch...op zoek naar bevers! Ik heb helaas geen enkele bever gezien, maar wel het resultaat van de bevers: compleet aangevreten bomen, waardoor velen waren omgeknakt!
Even later vertelde Pat dat ze onlangs ook nog een karkas van een 'Deer' op hun erg had gevonden...en wat ze me even wilde laten zien. Het karkas was helaas niet meer te vinden, maar dankzij ons tochtje door hun 'achtertuin' had ik wel de kans om zeer veel mooie fotootjes te maken van het eindeloos uitgestrekte land-eigendom. Wat prachtig zeg!

Na een tijdje werden Pat en ik verrast door een brommend geluid. Maurice Libby reed zijn nieuwe aankoop uit de garage: een (misschien ook wel 200 jaar?) oude taxi uit Engeland!! Samen met zijn zoons hadden ze het ding opgeknapt. Het ding maakte een gigantisch kabaal! Haha! Maar leuk om te zien.

Na nog ff tientallen foto's en filmpjes van de boerderij, de schuren & garages, boten, trekkers en rest van de omgeving te hebben gemaakt, besloot ik om maar weer eens richting 'huis' te gaan. Het wordt hier namelijk rond half 5, 5 uur al donker en aangezien ik nog een ruim 2 uur durende terugreis voor de boeg had...in een gebied waar ik nog nooit eerder had gereden....besloot ik terug te gaan. Er werd me nogmaals zeer gastvrij aangeboden om te blijven voor de nacht, maar dit heb ik vriendelijk afgeslaan.
Wie weet ga ik in deze 4 maand dat ik hier in totaal zit nog wel een keertje terug...;-)

En zo kwam een eind aan een zeer leuke, lange dag met veel indrukken!

Aangezien ik bijna aan mijn maximaal aantal foto's/filmpjes op deze site zit...zal ik de foto's vanaf nu vermoedelijk op mijn Facebook zetten! Maar: ik zie uiteraard nog steeds graag reacties tegemoet (hetzij op deze site, hetzij op Facebook)!!

Groetjes vanuit de USA,
Thomas