Weekendje Boston met Koen&Ashley: 18 - 20 nov 2011

Hi mensen!

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste reisverslag hier gepost heb, vandaar dat het hoog tijd wordt voor een update!

Ik heb het afgelopen weekend samen met Koen en Ashley doorgebracht, we verbleven in een (vanwege Ashley's 'employee discount' zeeeer afgeprijsde, maar zeer luxueuze) Marriott hotelkamer in Cambridge, Boston, net over Charles River en vlak naast 'MIT' (Massachusetts Institute for Technology), overigens ook vlak naast de red line van 'Kendall Station' (we zaten zo dicht bij dit trein station, dat je letterlijk slechts 30 passen hoefde te lopen, vanaf de voordeur van het Marriott hotel, om op het perron te staan, wachtend voor de rode lijn, wat voor reizigers als ons uiteraard ideaal is!!). Onze hotelkamer was trouwens op de 6e verdieping (of voor Nederlandse begrippen: de 5e verdieping), waarbij de linkerhoek van onze (gedeelde) hotelkamer geen muren, maar 2 glazen wanden had, waardoor je prachtig (vanuit je 'pjs' ) kon uitkijken over een stukje Cambridge!

Ik begin even bij een weekje terug, afgelopen vrijdag 18 november 2011. Ik had met Koen en Ashley afgesproken dat ze mij vrijdagmiddag rond 17.00 uur zouden komen opzoeken in mijn hotel aan 1800 Computer Drive in Westborough. Koen en Ashley vertrokken vrijdagochtend vroeg (rond 9 uur) vanuit een plaatsje genaamd 'Scranton', wat in het noordoosten van de staat Pennsylvania ligt. Aangezien ze afkoersten richting Westborough, moesten ze eerst 2 andere staten door (New York & Connecticut) om bij mijn ozo geliefde stekkie in 'Mass' te komen. In totaal wel zo'n 7 uur rijden! Zoals gewoonlijk moest ik vrijdags gewoon werken. Rond 09.00 uur 's ochtends kreeg ik mijn 1e whatsappje van Koen, ze waren onderweg! Ik had Koen gezegd dat ze ook richting 117 Flanders Road konden komen, zodat ze ook nog ff mijn werk (het PANalytical gebouw) konden komen bezichtigen. Rond 16.00 uur 's middags kreeg ik een whatsappje van Ashley: 'Hey Thomas, we are almost at your stage'. Aangezien dit te vroeg was voor mij om al te vertrekken, gaf ik hun maar een adresje van een lokaal gevestigde restaurant/bar (The Picadilly Pub), waar ze ff wat konden gaan drinken (om wat tijd te doden) en waar ze tevens even konden bijkomen van hun lange reis...

Klokslag 17.00 uur deed ik mijn laptop dicht en startte ik mijn Mazda motoren...uiteraard had ik erg veel zin in een gezellig weekendje Boston samen! Bij binnenkomst in de Picadilly Pub zag ik dat het restaurant afgeladen met mensen was....toch had ik weinig moeite met het opzoeken van Koen en Ashley, ze stonden zeer strategisch bij de bar opgesteld, te genieten van hun eerste nipje van hun eerste Westborough biertje/wijntje! Uiteraard eerst ff mekaar hartelijk begroet! Erg leuk om mekaar weer te zien na toch een redelijk lange tijd (een kleine 2 maand?).
We besloten om in hetzelfde restaurant ons avondeten te nuttigen. Uiteraard waren de (Amerikaanse) porties wederom veel te groot, waardoor toch nog best wat french fries en 2 niet-zo-geliefde tomaten overbleven. Uiteraard hebben we tijdens het eten ff gezellig bijgekletst. Koen en Ashley hadden een bruiloft meegemaakt in Scranton, waarvan ik de nodige, leuke foto's te zien en de nodige leuke verhalen te horen kreeg!

Na het eten reden we even (1 minuutje verder) naar mijn hotel, waar ik hun mijn kamer liet zien...
Koen en Ashley lieten Ashley's auto staan hier op de bewaakte parkeerplaats van dit hotel en vervolgens gingen we met mijn auto (rond een uur of 7) richting Boston! Tijdens onze rit op de highway 9 uiteraard ff flink bijgekletst. Ook Koen was verbaasd over de (toch wel wat afwijkende) verkeersregels hier in Amerika (rechst legaal mogen inhalen, wie het eerst op een kruising komt, wie het eerst mag rijden en dus niet 'verkeer van rechts heeft voorrang', als je rechts afslaat mag je gewoon door rood licht rijden, etc).
Na een klein uurtje rijden kwamen we aan bij ons hotel!

Na het inchecken eerst maar ff de kamer geïnspecteerd. We hadden 2 kingsized bedden op een luxueuze kamer (flatscreen tv, gratis koffie, etc.) op de 6e verdieping, met zoals gezegd prachtig uitzicht op Cambridge, Boston! Rond 22.30 uur pakten we een taxi richting 'Faneuil Hall Marketplace', een gedeelte over de rivier (en dus buiten Cambridge) in the North End van Boston. Overdag is dat een gebied waar het krioelt van shoppende mensen, 's avonds/'s nachts worden vooral de Ierse pubs en andere barretjes druk bezocht! Koen, Ashley en ik zochten eerst een rustig barretje op en na het tonen van onze paspoorten/ID's (jaja, al ben je 90 jaar, iedereen moet in Amerika zijn/haar ID laten zien bij binnenkomst in een bar) bestelden we ons eerste biertje! Rekening: 15 dollar en dat is nog exclusief de 3 dollar (20%) fooi! Máár...de glazen waren goed gevuld. Uiteraard geen heerlijk ogende schuimkraag, zoals je in NL gewend bent, maar het bier smaakte desalniettemin even goed.

Na een stuk of 4/5 pilsjes gingen we naar de volgende kroeg en deze handeling herhaalde zich nog enkele keren die avond....
Aan het eind van de avond (en na heel wat pilsjes verder) kwam ineens een enigszins hongerig gevoel tevoorschijn bij ons 3en. En tja, wat doe je als echte ras-Nederlander na de nodige pilsjes?…..juist, je zoekt een cafetaria op waar ze zelfs Nederlandse frikandellen verkopen! En dat in Amerika! Ik moet zeggen, hoewel het niet kon tippen aan dat Nederlandse stukje genot, waren de frikandellen niet slecht!
Voldaan na een leuk avondje stappen pakten we een taxi terug richting ons hotel. De taxi-chauffeur vertelde dat hij zelf nog een paar jaar in het zuiden van Nederland had gewerkt en daardoor ook nog wat Nederlandse woorden sprak, wat uiteraard ten gunste van zijn uiteindelijke fooi kwam.
Zaterdagochtend sliepen we uit tot een uur of 10 en na een hete douche en een eerste kop koffie, kwamen we dan toch eindelijk een beetje op gang (met nog steeds een beetje een kater-gevoel). Koen en Ashley gaven aan dat ze het Bostonse Subway-stelstel wel eens wilden uitproberen, waarop ik hun richting de Red Line-Inbound bracht. Na ongeveer 2 minuten rijden kwam de subway vanaf Kendall Station bovengronds, en ging deze over de Charles River richting ‘Park Station’, waar we eruit gingen. Een prachtig gezicht, zo vanuit de subway over de rivier. Bij Park Station liepen we eerst richting een soort ‘diner’ waar we voorzichtig begonnen aan een misschien ietwat te machtig ontbijt (toast, bacon & eggs, met coffee en tevens een glas koud water erbij…om een beetje te herstellen van de kater). Na dit stevige ontbijtje voelden we ons toch weer wat beter en gingen we richting de Boston Common!

Het was een prachtig zonnige dag. Eerst maar ff wat spring-fotootjes gemaakt bij de fontein…....en daarop vervolgend we onze weg dwars door het park, langs de Frog Pond, richting Beacon Hill. Na Beacon Hill kwamen we terecht bij Tremont Street, wat ongeveer als downtown Boston beschouwd kan worden. Veel grote, hoge gebouwen en bovendien middenin een zeer oud snoepig kerkje (King’s Chapel), waar je overigens nog steeds op zondagen een ‘mass’ kunt bijwonen. Uiteraard hebben we dit eerste stukje cultuur even ‘opgesnoven’ (naast ook het opsnuiven van de toch enigszins stoffige bankjes) en na wat gekke fotootjes te hebben genomen met wat kerkboekjes in de hand en voor het altaar (alszijnde een pastoor die een dienst verzorgd, haha!), vervolgden we onze weg op deze ‘Freedom Trail’ (de Freedom Trail is een looppad die dwars door Boston gaat en welke je kunt herkennen/volgen aan de rode stoeptegels, die je van de ene culturele naar de andere culturele bezienswaardigheid brengen).
Vervolgens kwamen we bij de ‘Old State House’, Boston’s oudste publieke gebouw, gebouwd in 1713 en waar vanaf het oostelijke balkon op 18 Juli 1776 als eerste de ‘Declaration of Independence’ werd voorgelezen aan de Bostonians. Na wat fotootjes vervolgden we onze weg wederom.

Na een korte pitstop (lees: plas-stop) bij de Bostonse ‘VVV’, liepen we richting Faneuil Hall Marketplace. Daar was onder andere de ‘Quincy Market’, een groot gebouw, waarbij je bij binnenkomst zowel aan de linkerkant als aan de rechterkant vreettentjes ten overvloede had….en dit ging helemaal door tot aan het einde van het gebouw….1 lange 'Green Mile' met ontelbaar aantal vreettentjes...je kon daar werkelijk alles krijgen, van Starbucks koffie, tot true-blue-American hotdogs (met ketchup, mustard & sauerkraut) tot complete lobsters, tot milkshakes tot Fish, Pork, Steaks, etc etc etc….werkelijk alles wat je je maar kan bedenken...…ze hadden het! Zelfs complete barretjes met rijkelijk gevulde bierkaarten….en natuurlijk ook de nodige stentjes met Boston-t-shirts, petjes of Harvard-shirts. Eenmaal weer buiten hoorden we live muziek, een bandje in oude Bostonianse klederdracht was aan het optreden op een podium, wat het nodige publiek aantrok. Gezellig sfeertje!

Na een hotdog en een Pepsi naar binnen te hebben gewerkt (jaja, een culinair hoogstandje), gingen we verder naar een winkel genaamd ‘Abercrombie & Fitch’ (of simpelweg “A&F”). Koen had mij al weken van tevoren geïnstrueerd om te kijken of een dusdanig kledingwinkeltje in Boston te vinden was…...en ja hoor, dit was er te vinden! Bij binnenkomst van de winkel werd je verwelkomt door een zeer aangenaam geurtje (waarop Koen mij vertelde dat A&F naast een kledingmerk ook een eigen geur-merk had). Heeerlijk geurtje moet ik zeggen, maar toch ook best wel strak aan de prijs, pfff!

Koen heeft een A&F blousje gekocht en bij het benaderen van een volgende winkel (The American Eagle) heb ik een American Eagle – trui gekocht. De enige die niet geslaagd was, was Ashley, wat – zo kan ik mij voorstellen – voor een vrouw toch wel een diep teleurstellend gevoel moet hebben gegeven. Daarom hebben Koen en ik, Ashley maar even getrakteerd op een heerlijk glas ‘Harp-bier’ in een Ierse pub, ergens in Boston. Tevens uiteraard ff een broodje erbij……wat er allemaal heerlijk in ging!

Na een paar uurtjes de nodige (nostalgische) Harp-biertjes te hebben genuttigd (Harp-bier drinken is een nostalgische traditie, die Koen, Ashley en ik in Belfast in 2008 hebben ontwikkeld) gingen we weer terug naar de hotelkamer. We pakten de ‘T’ terug richting Kendall Station en hebben ons op de hotelkamer ff wat opgefrisd. Na een lichtelijk ingedut momentje, besloten we weer actief te doen, waarop we wederom de ‘T’ richting ‘Government Center’ pakten (ook downtown Boston). In één van mijn vorige Boston-ervaringen had ik geleerd dat zich daar een Food Court verscholen hield en ook had ik geleerd dat het eten van ‘Orange Chicken’ een goddelijk gevoel kan geven. Uiteraard wilde ik Koen en Ashley daar aan voorstellen….máár….helaas, tegen de tijd dat we aan waren gekomen bij de Food Court, bleek deze al gesloten te zijn! Dus moesten we op zoek naar een ander eet-tentje. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk (rond 22.00 uur op een zaterdagavond, vreemd genoeg)…maar uiteindelijk vonden we dan toch een restaurantje waar we goed konden zitten. Na wat Boston Lagers en wat ‘Baby back ribs’ (met een overheerlijk sausje) en dus een gevulde maag besloten we het nachtleven van Boston op te zoeken.

We gingen een restaurant/kroeg in genaamd ‘Union Oyster House’. Eenmaal binnen, bleek dat dit Amerika’s oudste restaurant was (since 1826), wat toch als een cultureel verantwoord hoogstandje genoemd mag worden, niet dan?!
Helaas werden we al om klokslag middennacht (00.00 uur) uit dit restaurant gebonjourt, omdat het ging sluiten. Vreemd vonden we, vooral op een zaterdagavond, maar aangezien we toch al behoorlijk vermoeid waren na zo’n lange dag slenteren (met een kater van de vorige avond), besloten we terug te gaan naar het hotel. Bij het opzoeken van een taxi, zag Koen nog 3 uit-de-kluiten-gewassen Harley Davidson motoren, die een muziek-installatie ten gehore brachten waar je ‘U’ tegen zegt. Dit moest uiteraard even gefilmd worden…vooral dankzij de muziek die uit de speakers kraakte, het alom bekende Amerikaanse liedje (uit 1979) : ‘Sniff’n the tears – Driver’s Seat’ (zie Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=PykVUnlTqXE).

De volgende dag werd het ritueel van de vorige dag herhaald (warme douche, een ontnuchterende 1e kop koffie op de hotelkamer) en besloten we om maar eens het havengebied van Boston te gaan verkennen. We pakten wederom de ‘T’ (red line) richting Government Center, om wederom de ozo geliefde Food Court te bezoeken! En deze keer hadden we geluk, hij was geopend! We haalden alledrie een heerlijke chineze maaltijd en uiteraard vroeg ik om een dubbele portie ‘Orange Chicken’. Het waren wederom toch 20 goddelijke minuten…..

Na een volle maag en een korte wc-stop besloten we om de nodige calorieën per voet te gaan verbranden. We liepen richting het havengebied. Onderweg kwamen we langs South Station (= zeer oud, mooi vorm gegeven en zeer architectonisch verantwoord gebouw). Tevens kwamen we langs een lange weg, waar veel mensen zich al dagenlang in een tentje op straat hadden gevestigd. Zoals in vele Amerikaanse grote steden (bijv. New York City, in Central Park) zijn er al wekenlang protesten aan de gang……mensen protesteren tegen de scheve groei qua inkomens….1% van Amerika is oppermachtig rijk (zeg maar 100 keer de Balkenende-norm of misschien nog wel meer) en 99% van Amerika wordt steeds armer….de economie verslechtert, er is een gigantisch groot gebrek aan banen en mensen hebben moeite om elke maand rond te komen…..om nog maar niet te spreken van de ozo slechte gezondheidszorg in de US. Dit zorgt voor de nodige protesten en ook deze ochtend werden wij verwelkomt door mensen met bordjes in hun handen met pakkende slogans…....protesterend tegen de verslechterde economie in Amerika….Amerika heeft tevens al meer dan 100 dagen nu haar ‘Triple A-status’ verloren, gezien de gigantische grote ‘deficits’. Dit wordt dan ook dagelijks breed uitgemeten op het nieuws….

Hoe dan ook, we liepen dwars door downtown Boston, langs de protesterende mensen richting het havengebied. We kwamen uiteindelijk in the ‘Seaport District’, een gebied waar ik ook nog niet eerder geweest was. Uiteindelijk besloten we een kroegje binnen te gaan, genaamd ‘The Whiskey Priest’. Aangezien ik die dag terug moest rijden richting het hotel dronk ik een colaatje, maar Koen en Ashley trakteerden zichzelf op een (in mijn ogen ozo smerige) Irish Whiskey ‘Bushmills’. We keken overigens wel prachtig uit op de bostonse haven, wat al met al toch een zeer prettig verblijf gaf.

Na een geruime tijd ouwehoeren in deze kroeg gingen we verder. We pakten wederom de subway, deze keer de Green Line – Outbound, richting Hynes Convention Center, aangezien daar in de buurt een groot gebouw gevestigd was (genaamd ‘The Prudential Building;’), waar we van plan waren om vanaf de ‘Observatory deck’ een aantal mooie fotootjes te maken. Bij aankomst constateerden we dat je voor dit ‘stukje uitzicht’ maar liefst 13 dollar per persoon moest betalen…...waardoor we van ons plan afzagen……we hebben vervolgens nog ff de nodige geurtjes gekocht in de ‘Sephora’-winkel…...Koen een pakket met 12 verschillende test-geurtjes en ik een overheerlijke ‘Allure’ van Chanel.

Aangezien de schemering rond die tijd toch behoorlijk had ingezet, besloten we richting Marlborough te rijden (een plaatsje dichtbij mijn hotel), om daar een japans restaurantje uit te proberen. Bij aankomst in de parkeergarage van het Marriott hotel (nog steeds in Boston), werden we verrast door het feit dat mijn auto niet meer wilde starten!!! Wat bleek, we hadden afgelopen vrijdagavond per ongeluk een nachtlampje in de auto aangelaten, waardoor de accu in 2 dagen tijd langzaam was leeg gelopen. Na een eerste schrikreactie te hebben verwerkt, hebben we een parkeergarage-medewerker gevraagd om een ‘jump start kit’. De beste meneer was zelfs zo aardig om deze startkabels aan zijn en mijn auto te koppelen en na een 4tal keren mijn auto starten, deed de motor het gelukkig weer en konden we wegrijden!

Bij aankomst in Marlborough in het Japanse restaurant, kregen we een plaatsje toegewezen aan een tafel die rondom een kookplaat gevestigd was. Na het opnemen van de eerste bestelling (stel je voor: een japans vrouwtje die je vraagt of je ‘Flied Lice’ wil….wat ons toch een enigszins vreemd culinair gevoel gaf….lice --> luizen ???!!…..maar bij nader onderzoek naar wat bedoeld werd, begrepen we dat ze uiteraard ‘Fried Rice’ (zeg maar Nasi) bedoelde.

Na ongeveer 10 minuten borrelen kwam er een japanse kook-master die zijn kunsten op de (voor onze neuzen gevestigde) kookplaat toonde. Hij googelde met vlijmscherpe messen en stak torentjes uien (in een ronde vorm opgestapeld) in de fik….en na wat gegoochel met ‘Flied Lice’ konden we genieten van een overheerlijke maaltijd! Al met al een leuke show om eens mee te maken...

Hierna koersten we weer af richting de West-buren --> Westborough. Eenmaal aangekomen in mijn hotel, hebben we eerst mijn 2-zits-zitbank uitgeklapt tot een ruim vormgegeven 2-persoonsbed, zodat Koen en Ashley de nacht bij mij konden doorbrengen!

We hebben nog eerst ff wat gekaart, wat pilsjes gedronken en een film gekeken en zijn toen gaat pitten!
De volgende dag moest ik helaas weer werken en gingen Koen en Ashley richting Stamford, Connecticut. Rond 07.00 uur stonden we op, hebben we samen nog ff een laatste bakkie (overheerlijke French Vanilla) koffie gedronken en vervolgens afscheid genomen! En zo kwam een einde aan een superleuk weekendje Boston samen! Jammer dat het weekendje zo snel voorbij ging, maar gelukkig kunnen we er alledrie erg leuk op terug kijken!
En daarmee komt een einde aan dit verslag!

Mensen, aangezien ik op deze website ruimtegebrek heb qua foto’s en filmpjes, zal ik de meeste, zo niet alle, foto’s & filmpjes op mijn Facebook plaatsen! Ik zou zeggen: laat nog ff een berichtje achter op deze site of op mijn Facebook, ik zie natuurlijk erg graag reacties tegemoet!

Een groet vanuit het westers-gelegen Westborough,

Thomas:D