Thanksgiving: Turkey dinner at Libby's

Hi all!

Niet afgelopen donderdag, maar die week ervoor (alweer) donderdag 25 november 2011 was het hier Thanksgiving!!

En aangezien ik die maandag dáárvoor door de Libby's was uitgenodigd om op de Libby farm mijn 1e Turkey dinner te doen....ging ik met Thanksgiving wederom naar de Libby's! Ik heb zojuist de foto's op mijn facebook gezet, dus ik zou zeggen, kijk maar ff!

Ik vertrok 's ochtends rond 10.45 uur richting Milton Mills, New Hampshire! Eerst ff tank weer compleet volgegooid met mijn ozo geliefde tankpasje, de TomTom op de Guptil Road ingesteld...en gaan met die banaan!

Strak om 13.00 uur kwam ik aan bij de Guptil Road. Toen ik de auto parkeerde werd ik gelijk buiten al verwelkomd door Steven's vrouw! Toen ik eenmaal het huis binnen kwam, zat de kamer helemaal gezellig tjokkie-vol met allerlei familie-leden rondom 4 tafels vol met eten!
Op werkelijk elke tafel was geen 5 centimeter vrije ruimte meer, alles was bedekt met schalen vol met eten!
En op een aantal bordjes lag al het kant en klaar gesneden Turkey-vlees. Dus na een korte begroetingsronde, kon ik gelijk aanschuiven en eten! Dat kwam goed uit, want na zo'n 2,5 uur rijden had ik wel honger gekregen!

De Turkey was eigenlijk exact hetzelfde als doodnormale kip, maar desalniettemin heerlijk! Ik kwam te zitten naast Steven's vrouw (links van mij), daarnaast zat Pat Libby en recht tegenover mij zat Stephanie....een meisje die ik in 2001 voor het laatst gezien had toen ze nog een jaar of 13 was, schat ik. Inmiddels was ze in positieve zin veranderd tot een mooie vrouw van in de 20-er jaren, maar helaas had ze ook al 2 kinderen...die links en rechts (en soms zelfs onder je) over de vloer heen kropen.

Wat ook wel een geinige constatering was: Stephanie's zoontje was aan het puzzelen...alleen niet met een normale puzzel...nee nee, met de losse vloertegelstukjes van het Libby-huis...(over achterstallig onderhoud gesproken, maar laten we daar vooral niet over beginnen, haha).

Na een half uurtje gezellig met de dames om mij heen gekletst te hebben, besloot ik mijzelf eens ff aan te sluiten in het mannenhoekje. Daar zaten van links naar rechts rondom de tafel: Steven, Dawson (= Roger's zoon), Roger, Charles (die ik ook in 2001 voor het laatst gezien had als 11 jarig jochie ofzo?) en ik.
Ik moet zeggen, ik werd meteen zeer hartelijk onthaald in de mannenhoek en gelijk betrokken bij het gezelschap en het gespreksonderwerp. Echter, hét gespreksonderwerp was veelal 'Mud Truck Racing'...iets wat ik niet dagelijks doe, haha! Voor degenen die dit niets zegt, stel je het volgende voor: op een zaterdagmiddag waarop je je werkelijk stierlijk verveeld ga je met wat vrienden in een gigantische long-haul-lumber-truck zitten, die parkeer je in de modder ergens op een parcours waar 'Mud Truck Racing' gehouden wordt (gebeurt veel in New Hampshire!)....je geeft een gigantische plonnen met gas....en zorgen dat je zo snel mogelijk (en het liefst met zoveel mogelijk spektakel en kabaal!!) aan de overkant komt. Het mooiste is dan nog, wanneer je gigantische tientonner vast blijft zitten in de drek....en als een gek modder de lucht in blaast....zodat ook het publiek een heerlijk bruine/zwarte douche krijgt....
Zoals ik al zei...niet iets wat zich dagelijks in het Zenderense leven afspeelt.
Desalniettemin erg leuk om daar Youtube-filmpjes en foto's van te zien!!
Om een idee te krijgen, zeg maar dit soort werk:

http://image.4wheeloffroad.com/f/28072218/131_0909_01_z+north_carolina_mud_racing+ford_mud_truck_wheelie.jpg

Ook een geliefd gespreksonderwerp is 'hunting' en alles wat met wapens te maken heeft. Zoals je op de foto's op mijn Facebook kan zien, heeft Charles bijv. een hele kast vol met jachtgeweren (met gigantische patronen!) en ook zelfs wat handpistolen...die had ie overigens gewoon in zijn nachtkastje liggen...hij liet het mij ff zien toen ik bij hem was...puur voor 'protection', aldus Charles (=22 jaar).

Hoe dan ook, na een paar uurtjes gezellig bijkletsen en eten/drinken...gingen zowel Roger als Steven's gezin richting huis op aan...dus bleef ik achter bij Pat en Maurice. Na een uurtje foto's kijken (van 2001!! Erg leuk om weer te zien by the way), terwijl Pat de afwas deed...was het tijd, om bij Steven op bezoek te gaan! We hadden die net een uurtje geleden nog uitvoerig gezien en gesproken, maar desalniettemin, gingen we bij hem op de koffie!

Pat haalde de nieuwe, dikke Chevy uit de garage en bracht ons (Maurice, de hond 'Coco', haarzelf en mij), al was het enigzins onverantwoord slingerend op een buitenaf-weggetje in New Hampshire, naar Steven's huis. Bij aankomst had ik meteen een punt van herkenning: honderden autowrakken die werkelijk waar overal en nergens in zijn 'achter-tuin' lagen. Het lag er zelfs zo vol, dat Pat de auto aan de kant van de weg moest parkeren.

Bij binnenkomst, werd ik meteen hartelijk onthaald door 3 grote honden: een coevas-formaatje, een rottweiler en nog 1 of ander vreemd ogend, gemixed ras. Máár...ze waren poeslief...heel aanhankelijk, met her en der wat haren en een kwijltje. Ach ja, hoort er bij in het New Hampshire dagelijkse leven.
Vervolgens struikelde ik bijna over 3 katten die ook losliepen, maar toen ik eenmaal écht binnen was in de woonkamer, werd ik pas écht verrast. Ze hadden een levende, volgroeide wasbeer in een grote kooi midden in de woonkamer!! Die werd zo af en toe een muisje of zelfs een big-mac gevoerd!

Tijdens een sterke bak koffie terwijl we met zijn allen in de woonkamer zaten te kletsen, vroeg Steven mij of ik gitaar speelde. Ik gaf aan dit niet te kunnen, maar zijn vrouw vertelde dat Steven zelf wel goed gitaar speelde! Dus vroeg ik Steven om even wat te laten horen....en ik moet zeggen...NIET SLECHT!! Ik moet zeggen, erg gezellig zo met zijn allen bij mekaar, genietend van een gitaar-muziekje.
De avond kreeg meteen zo'n nazomerse-met-zijn-allen-rondom-een-kampvuurtje ambiance/gevoel..het enige dat onbrak waren de marshmallows aan een stok, branden in het vuur...;-)

Na een tijdje, kwam ook Charles erbij. Hij liet mij nogmaals wat van die Youtube-filmpjes over Mud-truck racing zien en vroeg me of ik vervolgens zijn wapen-collectie wilde zien. Die liet ie mij met grote trots zien...toch grappig om dat zo mee te maken...dat dat allemaal zo kan in New Hampshire...de meest liberale staat van Amerika. Nog een geinig feitje over New Hampshire: ze willen zoals al vaker gezegd zo weinig mogelijk overheids-inmenging...en daardoor hebben ze in New Hampshire als enige staat 0 komma 0 omzetbelasting!! Ze kennen het simpelweg niet. Ook Income Tax is er beneden de 10%.

Hoe dan ook, na een paar uurtjes bij Steven gingen we weer terug naar de Libby ranch. Daar hebben we vervolgens nog ff ons avondeten gehad (rondom 22.00 uur, wat dus bijna als avond-snack beschouwd zou kunnen worden). Pat bakte even wat aardappels (met schil en al!) op in een pannetje op de 200-jaar oude stove...(niet te pruimen by the way, maar goed) en daarnaast kreeg ik wat mierzoete raspberry-sauce...(ook niet aan te bevelen en bovendien een vreemde combi, maar goed). Gelukkig was er ook nog wat Turkey vlees over van diezelfde middag en bovendien had Pat nog wat verse (zoals zij het noemt:) 'Rabbit Food' over...zeg maar rauwkorst.
Na het eten nog ff wat kaarttructjes gedaan en toen naar bed.

Ik had het voorrecht om in 'Grandma's Featherbed' te mogen slapen! Stel je voor: een bed helemaal opgebouwd uit donsenveertjes, máár aangezien het voeteneinde veel hoger was dan het hoofdeinde....liep 's nachts het bloed naar je hoofd! Bovendien was het bed minstens zo oud als het huis, waardoor het bed kraakte bij elke minimale beweging....gelukkig zijn Pat en Maurice lichtelijk doof aan het worden (zo op hun 87 en 92 jarige leeftijd)..waardoor overal als een blok doorheen sliepen.

's Ochtends bij het ontbijt (aan de 200 jaar oude keukentafel) werd ik verwelkomd met een rijkelijk gevuld schaaltje met 'Oakmeal'. Gelukkig had ze links en rechts nog wat rozijntjes er door heen gedaan, dit maakte het nog enigzins eetbaar....
Máár...de verse gebakken eitjes, bacon en toast waren des te lekkerder!

Na het ontbijt eerst een flinke wandeling met Pat gemaakt. We zijn de hele Guptil Road afgelopen (wat met het tempo van Pat toch makkelijk een half uur heen en een half uur terug is). Bij terugkomst op de farm, ging Pat weer naar binnen, maar bleven Coco (de hond, een super schattige beagle) en ik nog ff buiten. Coco was vrolijk overal een het rond neuzen en maakte ondertussen ff wat fotootjes van het ozo prachtige uitzicht (vooral nu, met die sneeuw overal...werkelijk waar een plaatje!).

Na ongeveer 10 minuten fotograferen hoorde ik ineens Coco piepgeluiden maken. En tot mijn grote verbazing, zag ik dat hij door het ijs was gezakt!!! Het beste beestje was op het ijs gaan wandelen en was ongeveer 15 cm van de kant door het (dunner wordende) ijs gezakt. Zijn 2 achterpootjes en zijn kont zaten vast in het ijskoude water...en zijn 2 voorpootjes en kopje waren bovenop het ijs....wanhopig proberend eruit te komen...
Ik rende naar Coco toe, maar ik zag dat hij te ver vanaf de kant in het ijs zat, om hem zo te kunnen pakken. Ik riep een aantal keren naar um, om te proberen hem als het ware 'uit het water/ijs' te roepen...maar uiteraard bleef ie zitten waar ie was.
Ik riep nog naar Pat, maar die hoorde uiteraard niets (vooral nu ze toch al lichtelijk dovend is).
Ondertussen piepte en krijste het beestje het uit.

Ik besloot om mijn camera en telefoon in mijn jaszak te doen en sprong door het ijs het ijskoude water in....
Na een 3 of 4-tal passen, door het ijs heen brekend, kwam ik bij Coco en kon ik hem uit het ijs grijpen en op de kant brengen. Gelukkig was er niks aan de hand met Coco, hij sprong gelijk weer vrolijk rond, helemaal superblij nu die verlost was van dat ijskoude water....

Toen ik echter uit het water kwam lopen, was ik tot boven mijn knieën helemaal zeiknat. En het leuke was, ik had geen extra broek en sokken meegenomen!

Toen ik eenmaal het huis weer binnen kwam lopen en Pat en Maurice het verhaal vertelde, was de enige reactie: 'Coco, you stupid, silly dog...'
En daar moest ik het mee doen. Geen enkel bedankje of iets, het was gewoon een goeie les voor de hond, aldus de Libby's. Naja...graag gedaan, denk ik dan maar;-)

Gelukkig waren Pat en Maurice wel zo lief om gelijk een oude broek van Maurice uit de kast te grijpen, die mij gelukkig ook prima paste!

Na een uurtje rondom de warme kachel te hebben gezeten, besloot ik weer richting huis te gaan.

Eenmaal weer terug in Westborough, besloot ik mijzelf te trakteren op een: HEEEEEEEERLIJK stukje ORANGE CHICKEN van de Chinees!!

En daarmee kon ik toch terug kijken op een geslaagde Thanksgiving holiday!

Mensen, ik ga nog ff een Samuel Adams drinken!

Tot gauw weer!!

Groeten, Thomas